As jy al ooit ’n bietjie uitlyn geraak het op Villagers Worcester se Facebook-blad, weet jy presies wie Stephan “Faan” Neethling is. Die man wat nie ’n rugbybal hoef aan te vat om respek af te dwing nie – want sy woorde byt skerper as enige skrum.
“Ek het nooit rugby gespeel nie,” sê Faan met daardie bekende glimlag van hom. “Maar moenie dat iemand dink ek het nie my deel van stof en sweet gekry nie. Ons het as laaities in die sandputte van Hexpark gespeel vir trofeë – pakkies gebreekte biscuits en Coke!” Hy lag lekker: “Die jongspan sal nie glo nie, maar destyds kon jy regtig pakkies gebreekte biscuits koop. Die grootmense sal weet.”
Faan se rugbyliefde het in die laat 80’s posgevat toe hy saam met sy destydse kollega, die legendariese Johannes ‘Dassie’ Jacobs, die wedstryde van Worcester Perseverance begin bywoon het. “Dassie was ’n held. Ek het maar saamgegaan en voor ek my kon kry, was rugby deel van my bloed.”
Sy pad na Villagers het egter eers jare later begin – in 2014, en in 2015 het hy aangesluit by die Ondersteunersklub. “Brian Richards, wat toe die voorsitter was, het gesê ek moet die media help bestuur,” vertel Faan. “Ek het toe begin foto’s neem met my selfoon. Ai, die mense het my uitgelag! Hulle sê toe: ‘Kyk daai man – hy dink hy’s ’n fotograaf met ’n foon!’” Hy grinnik breed. “Maar wat hulle nie geweet het nie, is ek het die beste selfoon op die mark gehad – met ’n beter kamera as wat hulle ooit in hul sakke gehad het!”
Daardie sogenaamde “foonfoto’s” het vinnig opslae gemaak. Faan se oog vir die regte oomblik – die glimlag van ’n ondersteuner, die sweetdruppel op ’n speler se voorkop – het Villagers se gees begin vasvang op maniere wat min kon doen.
Wat begin het as ’n eenvoudige blad vir ondersteuners, het onder Faan se bestuur gegroei tot een van die grootste nie-amateur rugbyblad in Suid-Afrika. “Ons blad het groter geword as wat enigiemand verwag het,” sê hy trots. “En dit bly skoon – want by ons is daar reëls.”
Nou ja, en dit bring ons by sy bynaam.
“Party sê ek’s streng, maar ek sê net ek’s regverdig,” vertel Faan met ’n vonkel in sy oog. “As jy op ons blad kom om te kla, te vloek of mense aan te vat – dan sal jy gou voel hoe byt die Swart Mamba.”
Die bynaam het natuurlik gegroei uit sy onwrikbare dissipline op sosiale media. “Ek’s self donker kleurig,” sê hy skalks, “en die swart mamba is een van die vinnigste en giftigste slange in die wêreld. So ja – as jy onsmaaklik raak, ek pik jou sommer gou, en jy’s uit. Daar is geen teenmiddel nie!”
Onder sy bestuur is daar geen plek vir drama of venyn nie. “Ek sê altyd vir die mense: jy’s welkom om hier te praat, maar hou dit net respekvol. Dis rugby, nie ’n oorlog nie.”
Die gogga vir fotografie het hom behoorlik gebyt. Faan het sy eie fotostudio begin en homself opgelei as ’n professionele fotograaf. Vandag word sy werk wyd bewonder – van wedstryde tot troues.
“Ek het agtergekom dis nie net oor foto’s neem nie,” verduidelik hy. “Dis oor stories vertel. Elke foto sê vir my iets oor mense – oor gees, oor trots. Dis hoekom ek hou van rugby – dit’s lewende stories.”
Met trots in sy stem sê hy: “Ek het baie klubs gesien, maar Villa was my eerste liefde. En glo my, dit sal my laaste wees.” Faan het intussen twee termyne op die klub se bestuur agter die blad en was ook voorsitter van die ondersteunersklub. “Ek sê altyd, ek’s nie perfek nie, maar ek’s lojaal. En by Villa, dis wat tel.”
In ’n tyd waar sosiale media dikwels ’n giftige plek kan wees, is dit dalk juis gepas dat Villagers Worcester hul eie Swart Mamba het – nie om te vernietig nie, maar om te beskerm. Of soos Faan dit stel: “Ek’s nie hier om mense bang te maak nie. Ek’s hier om te sorg dat die blad iets is waarop ons trots kan wees. En as ek moet byt om dit reg te hou – wel, dan byt ek mos met styl!”
Stephan “Faan” Neethling, beter bekend as die Swart Mamba van Villagers Worcester, bestuur die klub se media met ’n ferm hand en skerp humorsin. Sy foto’s en woorde hou die Villa-gees lewendig.
Van ’n jong seun uit Roodewal tot die voorsitter van een van die oudste rugbyklubs in die land – John “Veggie” Vergotini se storie is een van deursettingsvermoë, trots en onwrikbare liefde vir die spel van rugby.
Gebore en getoë in Worcester se arm woonbuurt, het Vergotini sy pad van ‘n eenvoudige komvandaan na rugbyroem gebaan. Reeds op skool het sy talent duidelik geword. Hy het in 1989 en 1990 as hoërskool leerder sy Boland-klere verwerf. Sy hoogtepunt as jong speler het in 1990 gekom toe hy as Suid-Afrikaanse Skolekapteinaangewys is.
“In my speeldae het ek saam met manne soos Allistair Coetzee, Deon Davidsen selfs[Francois]Kaballie Davids gespeel,” seg Vergontini met trots. “Dis ’n voorreg om te sê ek het saam met sulke groot name op die veld gestaan.”
Hy het in 1989 by Villagers Worcester Rugbyvoetbal klub (RVK) aangesluit – toe nog onder die SARU-bedeling – en homself gevestig as een van die klub se mees dinamiese vleuels. “Ons het onder moeilike omstandighede gespeel, maar ons het sterk gestaan dat daar geen normale sport in ’n abnormale gemeenskap kan bestaan nie, beaam hy met heinwee.
Sy naam is steeds deel van Boland-rugbygeskiedenis: in 1990 het hy sewe drieë in een provinsiale wedstryd gedruk, teen WP Raad op Franschhoek; ’n rekord wat tot vandag toe staan.
’n Staaltjie uit daardie tyd onthou hy met ’n glimlag: “Tydens my eerste wedstryd vir Villagers in Mosselbaai het die voorsitter, mnr. Gert Swanepoel, na elke drie vir my agter die pale gewag, in sy winterjas, en gesê: ‘Dis die begin van baie drieë, seun!’ En hy was reg.”
Na sy speeldae het Vergotini besluit om sy betrokkenheid by die klub voort te sit. Hy het op die bestuur begin dien en later as voorsitter die leisels oorgeneem. “Ek was bevoorreg om saam met groot name soos Aunt Leggy, Onnie Titus en Andrew Cuttings te werk – mense wat my gevorm het as leier.”
Een van sy trotse oomblikke as voorsitter was op 10 November 2018, toe Villagers Worcester die span van Wellington, Roses United RVK in die finale geklop en as kampioene gekroon is.
“Daardie dag sal ek nooit vergeet nie. Dis die soort oomblik waarvoor jy jare werk.”
Tog was daar nie net hoogtepunte nie. “Drie jaar gelede, toe ek weer as voorsitter verkies is, het27 eerste span spelers die klub verlaat. Dit was ’n harde tyd, maar ons het saamgewerk en die klub weer opgebou. Vandag leef Villagers weer.”
Die dood van die klub se direkteur van afrigting en hoofafrigter, mnr. Alridge Mercuur, het ook ’n groot leemte gelaat. “Hy was soos ’n pa vir die spelers en ’n mentor vir my. Sy afsterwe was ’n swaar slag, maar ons eer sy nalatenskap deur voort te bou op sy visie.”
Met meer as 20 jaar se diens aan Villagers Worcester agter sy naam, is Veggie steeds ’n bekende gesig by die klub – en steeds vol humor. “Ja, ek was goed gebou, sonder vet, net spoed,” lag hy. “Nou vra die jong spelers: ‘Oom Veggie, het Oom rêrig vleuel en senter gespeel?’ Dan wys ek vir hulle die foto’s – die bewyse is daar!”
Sy bynaam “Veggie” beskryf hom perfek. “Mense sê dis omdat ek altyd veg. Ek gee nie maklik op nie, maak nie saak wat die uitdaging is nie. Dis deel van wie ek is.”
Aan die einde van die dag bly sy boodskap eenvoudig: “Rugby is meer as net ’n spel. Ná jou speeldae moet jy betrokke bly – as afrigter, bestuurder of mentor. Ons jong spelers het rolmodelle nodig.” “Villagers Worcester was nog altyd my tuiste. En soos oom Gert destyds gesê het – dis net die begin van baie drieë.”
In Abbotsdale, rugby isn’t just a sport — it’s part of the town’s DNA, and few families embody that spirit quite like the Josias family.
In recent years, names like Balle, Mettie, and Rhodri Josias have become well known in local rugby circles. Rhodri — better known as Roco Coco for his blistering pace on the wing during Abbotsdale’s Premier League campaign — thrilled crowds with his powerful runs and fearless play.
The younger generation has carried that torch with pride. Eschelle (“Balle”) and Matcalf have become key figures in Abbotsdale’s forward pack. Balle, a powerhouse front-row player, has been instrumental in the club’s recent success, while Matcalf played a vital role in Abbotsdale’s league-winning second team of 2025.
But the Josias rugby legacy begins with their father, Archie Josias, who recently led the Abbotsdale team onto the field as flagbearer during the Sanlam Boland Top 12 competition.
Photo: Archie Josias presenting his son Eschelle with his playing shirt before the derby game vs Wesbank. Photo by Abbotsdale Rugby Media
Archie’s rugby journey started back in 1973, in an era when many fields were still dusty and bare. With a smile, he recalls those early days:
“Ons het gespeel laat die stof staan in daardie dae.”
He began his career as a scrumhalf, later making a name for himself at fullback before moving to the forwards in the latter part of his career.
“At hooker I had to learn my trade — scrumming in the front row, throwing in at lineouts — but I got the hang of it. Luckily, my backline skills helped me in open play and made me more elusive on attack.”
Rugby in the rural towns was fiercely competitive even then, producing some remarkable players.
When asked about his most memorable moment, Archie doesn’t hesitate: “Scoring the winning try against Mamre. Dis altyd lekker om rugby te speel en as jy ’n drie druk is dit nog lekkerder, maar om die wen drie te druk teen ’n span soos Mamre was spesiaal vir my.”
Reflecting on his playing days, Archie’s greatest pride now comes from watching his sons continue the family legacy.
“My seuns speel voortreflike rugby en as pa is ek baie trots. Mettie was die jaar skitterend in die tweede span, en dis wonderlik om vir Eschelle te sien kragte meet met harde baard stutte van regoor die Boland in die Sanlam Boland Top 12.”
He also shared a heartfelt message for the current generation of Abbotsdale players: “Maak die beste van die geleentheid om rugby te speel. Kyk net hoeveel mense oor naweke na julle wedstryde kyk — julle is selfs op televisie deesdae! Maak julle mense trots, net soos ek met trots staan wanneer ek julle as span ondersteun.”
With a very proud history, Hillcrest United RFC has many stories of guys and girls who have shaped the current state of the club.
One such person is Mario “Malibeng” Williams, who has a few pillars etched in his story that make him a legend of the club. Pillars include endurance, loyalty, and belief. His nickname, “Malibeng,” traces back to his school days at Weltevrede Secondary, where he made his mark as a middle-distance athlete.
“The name Malibeng came from my school days,” Williams explained. “I was a middle-distance runner, and O’Neal Simpson gave me that name because my running style was exactly like Simon Malibeng’s.”
Williams’ connection with Hillcrest runs deep since he joined the club in its first year of existence, in 2000. He played an incredible 14 seasons until 2014, as a utility player with a strong sense of discipline on the field made him one of the Hillies’ most respected figures.
“I played for Hillies for 14 years, from 2000 until 2014. Those were unforgettable years.”
The bonds formed on the field were as important as the victories. Among his most cherished memories are two seasons that defined his career.
“My best teammate on the field was Adam Arendse. Mario Jones — the best centre I ever played with.
“In 2004, Hillcrest United was last on the log. We had to win our final match away against Langebaan. We only had 17 players that day, but we fought hard and won 41–40 to stay in the competition. And in 2000, we beat Abbotsdale both home and away and won the league final. That year was special.”
Williams’s message to the club today is one of unity and care.
“My wish is to see Hillcrest United crowned Boland champions one day. To the management, the player is the most important person in the club. Let’s look after them, because without them, Hillcrest is nothing. And to the coaches — make our players more focused, trust each other, and always work together.”
The surname Jacobs has become synonymous with Abbotsdale Rugby Club over the years. Brothers Granville, Colin, Michael, Andrew, and Clayton Jacobs had the crowd on their feet during the golden era of Abbotsdale rugby — while their family, led by their mother Mabel, passionately cheered from the sidelines.
In a truly special moment for the club, four Jacobs brothers once took to the field in the same fixture — a feat that has never been repeated. Just as the All Blacks have the Barrett brothers, the Lillies had the Jacobs brothers.
Among them was Granville Jacobs, who fondly recalls making his senior debut for Abbotsdale as a 20-year-old. He began as a loose forward, competing with legends such as De Waal Koopman and Jeff September in their prime. When opportunities were limited, he made the bold decision to convert to hooker — a move that would define his club rugby career.
Photo: Abbotsdale Legends (from left to right) Eddie Peters, Archie Josias, Abraham Boltney, and Granville Jacobs ahead of their beloved Abbotsdale’s Round One Sanlam Boland Top 12 match against Delicious RFC (NW) on Saturday, 11 October. Photo by Abbotsdale Media
After mastering the front-row craft, Granville became equally comfortable at prop, anchoring the formidable Abbotsdale side that famously lifted the Boland Super League title in 2005.
Granville and his son, Gerard, who continues his father’s legacy of playing for their beloved Abbotsdale. Photo by Abbotsdale RFC Media
Reflecting on his proudest moment, Granville says: “I had many great experiences, but the one that stands out is definitely beating Cape Tech in the Super League final. That victory put Abbotsdale on the map — and the club never looked back.”
Exactly twenty years later, the story has come full circle. Granville now beams with pride as he watches his son, Gerard Jacobs, take to the biggest club rugby stage in South Africa — the Sanlam Boland Top 12. The red-headed centre was one of the exciting young talents to watch, joining two of his cousins, Claywin and Godwin, in the Abbotsdale first team in the opening round nailbiter 22-all draw in Clanwilliam.
Granville’s message to the players of Abbotsdale — and to every young rugby player — is simple yet profound:
“Enjoy every moment, because your last game is closer than you think. Create great memories, make lifelong friends, and chase your dreams.”
Granville Jacobs is a true legend of Abbotsdale Rugby Club — a player who helped shape its proud history. He led the team out as flagbearer when Abbotsdale faced Delicious RFC in the 22-all stalemate in Round One of the Sanlam Boland Top 12.
We salute you, Granville — thank you for the memories!
Clanwilliam het deur die jare ’n ryk geskiedenis van rugbytalent opgebou – en tussen dié name staan een man uit: Izak September. ’n Seun van die dorp, gevorm tussen stofstrate en songebleikte balle op ’n plek wat almal as Die Tuintjie geken het.
Gebore en getoë in Oranjestraat, het September se rugbydroom daar begin, saam met sy broers – Boetie, Johny, Albert en Gerrit – en die kinders van die buurt.
“Ons het kaalvoet gespeel tot donker. Dit was ’n ander tyd, maar dis waar alles begin het.”
Van Sederberg tot Schoonspruit
By Sederberg Primêr het mnr. Jannie van Zyl sy talent raakgesien en hom as heelagter gebruik. Toe volg Schoonspruit Sekondêr in Malmesbury, waar hy as losskakel sy plek volstaan het – dieselfde posisie waarin hy sy stempel sou afdruk vir jare daarna.
Foto: Izak September van Delicious NW RVK. Foto verskaf
Na skool het hy sy studies aan Bellville Onderwyskollege voortgesit en van sy eerste jaar af vir die A-span gespeel. Sy harde werk het hom ’n plek in die WP-Plattelandspan besorg – iets wat vir bruin spelers destyds die hoogste eer was.
“Hy het my ‘die hek’ genoem, want niemand het verby my gekom nie. Ek wou net elke wedstryd beter wees as die vorige een.”
Die stigting van Delicious Rugbyklub
Na sy kollegejare het September saam met ’n groep jong manne besluit om ’n nuwe pad te stap. Die span het gou bekend gestaan vir hul hardlooprugby – voorspelers wat so vinnig was soos agterspelers, en ’n spelstyl wat Clanwilliam laat gloei het van trots.
“Ons wou onder SARU speel. Dit was ’n groot besluit, maar dit het ons verenig. So is Delicious Rugbyklub in Clanwilliam gebore – sonder groot hulpbronne, maar met ’n groot droom.
“As kaptein het ek saam met my broers gespeel. Dit was ’n trots oomblik vir ons pa en vir die gemeenskap.” Leierskap deur voorbeeld.”
As afrigter het September die selfde energie gebring wat hom as speler gekenmerk het.
“Ek het geen oefening gemis nie. Jy kan nie verwag van ander wat jy self nie doen nie. Ek het altyd vir my spelers gesê: glo jy is die beste, maar bly nederig. Wen of verloor – daar’s altyd ruimte om te groei.”
’n Lewe van lesse en nalatenskap
Hy het menige toekennings ingepalm – van beste agterspeler op skool en kollege tot sportman van die jaar by WP-Platteland. Later sou hy as afrigter by Boland Rugby betrokke raak, waar hy jong spelers na groter hoogtes gelei het.
Vir hom bly nederigheid, geloof en respek die grondslag van sukses. “Werk hard, bly fiks, glo in jouself, en respekteer jou afrigters. Sport is oor niemand verleë nie. Delicious was my lewe. Dit was nooit net ’n klub nie – dit was ’n familie.”
