With a very proud history, Hillcrest United RFC has many stories of guys and girls who have shaped the current state of the club.
One such person is Mario “Malibeng” Williams, who has a few pillars etched in his story that make him a legend of the club. Pillars include endurance, loyalty, and belief. His nickname, “Malibeng,” traces back to his school days at Weltevrede Secondary, where he made his mark as a middle-distance athlete.
“The name Malibeng came from my school days,” Williams explained. “I was a middle-distance runner, and O’Neal Simpson gave me that name because my running style was exactly like Simon Malibeng’s.”
Williams’ connection with Hillcrest runs deep since he joined the club in its first year of existence, in 2000. He played an incredible 14 seasons until 2014, as a utility player with a strong sense of discipline on the field made him one of the Hillies’ most respected figures.
“I played for Hillies for 14 years, from 2000 until 2014. Those were unforgettable years.”
The bonds formed on the field were as important as the victories. Among his most cherished memories are two seasons that defined his career.
“My best teammate on the field was Adam Arendse. Mario Jones — the best centre I ever played with.
“In 2004, Hillcrest United was last on the log. We had to win our final match away against Langebaan. We only had 17 players that day, but we fought hard and won 41–40 to stay in the competition. And in 2000, we beat Abbotsdale both home and away and won the league final. That year was special.”
Williams’s message to the club today is one of unity and care.
“My wish is to see Hillcrest United crowned Boland champions one day. To the management, the player is the most important person in the club. Let’s look after them, because without them, Hillcrest is nothing. And to the coaches — make our players more focused, trust each other, and always work together.”
The surname Jacobs has become synonymous with Abbotsdale Rugby Club over the years. Brothers Granville, Colin, Michael, Andrew, and Clayton Jacobs had the crowd on their feet during the golden era of Abbotsdale rugby — while their family, led by their mother Mabel, passionately cheered from the sidelines.
In a truly special moment for the club, four Jacobs brothers once took to the field in the same fixture — a feat that has never been repeated. Just as the All Blacks have the Barrett brothers, the Lillies had the Jacobs brothers.
Among them was Granville Jacobs, who fondly recalls making his senior debut for Abbotsdale as a 20-year-old. He began as a loose forward, competing with legends such as De Waal Koopman and Jeff September in their prime. When opportunities were limited, he made the bold decision to convert to hooker — a move that would define his club rugby career.
Photo: Abbotsdale Legends (from left to right) Eddie Peters, Archie Josias, Abraham Boltney, and Granville Jacobs ahead of their beloved Abbotsdale’s Round One Sanlam Boland Top 12 match against Delicious RFC (NW) on Saturday, 11 October. Photo by Abbotsdale Media
After mastering the front-row craft, Granville became equally comfortable at prop, anchoring the formidable Abbotsdale side that famously lifted the Boland Super League title in 2005.
Granville and his son, Gerard, who continues his father’s legacy of playing for their beloved Abbotsdale. Photo by Abbotsdale RFC Media
Reflecting on his proudest moment, Granville says: “I had many great experiences, but the one that stands out is definitely beating Cape Tech in the Super League final. That victory put Abbotsdale on the map — and the club never looked back.”
Exactly twenty years later, the story has come full circle. Granville now beams with pride as he watches his son, Gerard Jacobs, take to the biggest club rugby stage in South Africa — the Sanlam Boland Top 12. The red-headed centre was one of the exciting young talents to watch, joining two of his cousins, Claywin and Godwin, in the Abbotsdale first team in the opening round nailbiter 22-all draw in Clanwilliam.
Granville’s message to the players of Abbotsdale — and to every young rugby player — is simple yet profound:
“Enjoy every moment, because your last game is closer than you think. Create great memories, make lifelong friends, and chase your dreams.”
Granville Jacobs is a true legend of Abbotsdale Rugby Club — a player who helped shape its proud history. He led the team out as flagbearer when Abbotsdale faced Delicious RFC in the 22-all stalemate in Round One of the Sanlam Boland Top 12.
We salute you, Granville — thank you for the memories!
Clanwilliam het deur die jare ’n ryk geskiedenis van rugbytalent opgebou – en tussen dié name staan een man uit: Izak September. ’n Seun van die dorp, gevorm tussen stofstrate en songebleikte balle op ’n plek wat almal as Die Tuintjie geken het.
Gebore en getoë in Oranjestraat, het September se rugbydroom daar begin, saam met sy broers – Boetie, Johny, Albert en Gerrit – en die kinders van die buurt.
“Ons het kaalvoet gespeel tot donker. Dit was ’n ander tyd, maar dis waar alles begin het.”
Van Sederberg tot Schoonspruit
By Sederberg Primêr het mnr. Jannie van Zyl sy talent raakgesien en hom as heelagter gebruik. Toe volg Schoonspruit Sekondêr in Malmesbury, waar hy as losskakel sy plek volstaan het – dieselfde posisie waarin hy sy stempel sou afdruk vir jare daarna.
Foto: Izak September van Delicious NW RVK. Foto verskaf
Na skool het hy sy studies aan Bellville Onderwyskollege voortgesit en van sy eerste jaar af vir die A-span gespeel. Sy harde werk het hom ’n plek in die WP-Plattelandspan besorg – iets wat vir bruin spelers destyds die hoogste eer was.
“Hy het my ‘die hek’ genoem, want niemand het verby my gekom nie. Ek wou net elke wedstryd beter wees as die vorige een.”
Die stigting van Delicious Rugbyklub
Na sy kollegejare het September saam met ’n groep jong manne besluit om ’n nuwe pad te stap. Die span het gou bekend gestaan vir hul hardlooprugby – voorspelers wat so vinnig was soos agterspelers, en ’n spelstyl wat Clanwilliam laat gloei het van trots.
“Ons wou onder SARU speel. Dit was ’n groot besluit, maar dit het ons verenig. So is Delicious Rugbyklub in Clanwilliam gebore – sonder groot hulpbronne, maar met ’n groot droom.
“As kaptein het ek saam met my broers gespeel. Dit was ’n trots oomblik vir ons pa en vir die gemeenskap.” Leierskap deur voorbeeld.”
As afrigter het September die selfde energie gebring wat hom as speler gekenmerk het.
“Ek het geen oefening gemis nie. Jy kan nie verwag van ander wat jy self nie doen nie. Ek het altyd vir my spelers gesê: glo jy is die beste, maar bly nederig. Wen of verloor – daar’s altyd ruimte om te groei.”
’n Lewe van lesse en nalatenskap
Hy het menige toekennings ingepalm – van beste agterspeler op skool en kollege tot sportman van die jaar by WP-Platteland. Later sou hy as afrigter by Boland Rugby betrokke raak, waar hy jong spelers na groter hoogtes gelei het.
Vir hom bly nederigheid, geloof en respek die grondslag van sukses. “Werk hard, bly fiks, glo in jouself, en respekteer jou afrigters. Sport is oor niemand verleë nie. Delicious was my lewe. Dit was nooit net ’n klub nie – dit was ’n familie.”
Saldanha Bay RVK het oor die jare baie groot spelers opgelewer, onder daardie lys van uitstekende spelers sal jy die naam William “Bobang” Maya vind. Gebore op 17 September 1971 en ’n trotse oudleerder van Diazville Hoërskool, is Maya se rugby loopbaan uitgekerf en gevorm deur die gemeenskap waarin hy grootgeword het.
‘n Kranige senter, met die nommer 12-trui op sy rug, het hy bekend gestaan vir sy spelintelligensie en sy uitstekende leierskap buite die veld.
Dit is vir Maya baie belangrik om altyd te fokus op meer as net rugby, die spel. Dit bly ‘n plek waar hy homself en ander kan sien uitleef deur vordering, geloof, en dankbaarheid. Hy skryf baie van sy nederigheid en innerlike krag toe aan sy ouma, wat ’n groot invloed op sy lewe gehad het.
“Ek is ’n mens deur ’n ander mens,” sê Maya trots. “Daar is baie gunstelingmense in die lewe, maar my gunsteling van almal was my ouma,” vertel hy. “Sy was ’n versorgende, Godvresende vrou wat my geleer het om dankbaar te wees vir alles wat ek het, en om altyd ander eerste te stel.”
Daardie lesse het hom as leier by Saldanha gevorm, waar hy as mentor en inspirasie vir baie opgetree het. Bekend vir sy kalmte onder druk, glo Maya dat sukses — op en van die veld — berus op dissipline en spanwerk.
“Daar was soveel mense wat in my geglo het. My onderwysers en afrigters het my potensiaal gesien en my gehelp om te word wie ek is. Ons sal goed doen as ons ons foute beperk, by die struktuur hou en ons kanse benut.”
Geloof en nederigheid bly sy hoekstene. “Onderskei — weet dat elkeen die reg het op sy opinie en jy hoef dit nie te entertain nie. Gebruik kritiek om te verbeter en draai dit om in ’n positiewe gesindheid. Geloof, gebed, vrede, vreugde en verantwoordelikheid — dit is wat my gegrond hou.”
By Wesbank Rugbyklub word trots, lojaliteit, en passie van geslag tot geslag oorgedra – dit is die geval vir Emgee Fredericks, huidige voorspeler-afrigter en voormalige kaptein van die rooi en wit familie.
Vir Emgee was rugby nog altyd meer as net ’n sport, dit was ’n lewenspad. Hy kom uit ’n talentvolle en trotse rugbyfamilie aan albei kante, en sê sonder huiwering dat sy familie die grootste inspirasie was om die spel te begin speel.
Sy rolmodelle het reeds vroeg ’n indruk gemaak: sy oupa Karools Fredericks, plaaslike helde soos Cornelius “Doppies” Coetzee en meneer Hendrick Leitenaar, en internasionaal die legendariese Zinzan Brooke van New Zealand.
“Hulle het my geinspireer om groot te droom, maar altyd nederig te bly,” vertel hy.
As hy terug kyk op sy loopbaan onthou hy sy mees onvergeetlike wedstryd — ’n Woensdagaand teen Durbell op Paarl, omtrent tien jaar gelede.
“Ons moes daardie wedstryd wen om aan die destydse Community Cup (nou die Gold Cup) deel te neem. Dit was spesiaal — daardie aand sal ek nooit vergeet nie.”
Die pad was nie altyd maklik nie. Emgee moes ’n nekbesering oorkom wat ’n operasie vereis het — maar met geloof, selfvertroue en ’n passie vir die spel het hy weer sy stewels aangetrek.
“Met die genade van God het ek teruggekom. Opgee was nooit ’n opsie nie. Jy is net so goed soos jou span jou toelaat om te wees. Alles wat jy doen, gebeur deur spanwerk.”
Vandag leef hy sy passie voort as voorspeler-afrigter van Wesbank, waar hy sy ervaring en kennis aan die volgende generasie oordra.
“Die volgende beste ding na speel, is om ander te help groei. Ek geniet elke oomblik. Hard werk klop talent. Doen die ekstra werk op én van die veld af, en wanneer jou kans kom — gryp dit met albei hande.”
Wanneer gevra word oor Wesbank se deelname aan die Sanlam Boland Top12, glimlag hy selfversekerd: “Ons is gereed. Ons is die kampioene dié jaar!”
